Op 19 november een bezoek gebracht aan de HIV-groep.
De groep bestaat op dit moment uit 15 personen. Waarvan een aantal ziek thuis zijn. Deze mensen hebben allemaal hun ziekte geaccepteerd en proberen er met elkaar het beste van te maken.
Ze komen wekelijks bij de kliniek samen.
Er zijn wel 98 mensen die voor behandeling van HIV naar het medical centre komen, maar de schaamte is groot.
De leden van de groep stimuleren elkaar om de medicatie te nemen, gezond te blijven eten en bezoeken elkaar wanneer één van hen niet in de gelegenheid is naar een bijeenkomst te komen.
De saamhorigheid is groot en erg mooi om te zien.

’s Middags hebben we meegeholpen met de voedseluitgave (maïs en bonen) voor de alleroudsten van Kampi Turkana. De hoeveelheid is voldoende voor ongeveer een week, de mensen moeten er twee weken mee doen. Erg indrukwekkend en confronterend. Groter contrast met Nederland is er bijna niet als je bedenkt hoeveel mensen er op hetzelfde moment door de Albert Heijn lopen..
De Stichting heeft, voordat we weggingen, een bedrag gekregen om hier in Kenia te besteden. Van dat geld hebben we thee, zeep, suiker en meel gekocht. Een mooi extraatje voor deze mensen, al voelt het voor onszelf als een kleine druppel op de welbekende gloeiende plaat.
Het uitdelen gaat gestructureerd, dankzij de strakke hand van Sister Anna, Brian en het dorpshoofd. Velen willen meer dan gegeven kan worden.

We kregen het hoofd weer wat leeg tijdens ons laatste bezoek van die dag. Dit bestond uit het kijken naar een voetbalwedstrijd van de jeugd van Kampi Turkana. Greetje deed de aftrap en toen gingen ze los. Het niveau ligt hoog en ze zijn hier terecht erg trots op. Het afgelopen jaar zijn ze kampioen geworden van hun district en twee jongens zijn zelfs geselecteerd voor het nationale team!
Naast het voetbalveld werd volleybal gespeeld. Er zijn sinds dit jaar twee teams gestart met trainen, een jongens- en een meisjesteam.
De meegebrachte volleybalshirts van Winkhem uit Winsum komen hier goed van pas.